صبح بخیر _ در روزگاران پیشین، شغلی بنام خوشه‌چینی وجود داشت…
آنها که دست‌شان تنگ بود و خرمن و مزرعه‌ای نداشتند، پشت سر دِروگرها راه می‌رفتند و خوشه‌های جامانده را از زمین بر می‌داشتند و گاها صاحب مزرعه به دروگران دستور می‌داد که شلخته درو کنند تا چیزی هم‌گیر خوشه‌چین‌ها بیاید.
حافظ نیز در شعرى چنین می‌فرماید:ثوابت باشد ای دارای خرمناگر رحمی کنی بر خوشه‌چینی
“”دست‌فروشان «خوشه‌چین»های روزگار ما هستند.””
آنهایى که در این روزگار چشم دارند به اینکه از جیب ما «اسکناسی» بیرون بیاید و چیزی از بساط مختصرشان بخریم…
گاهی لازم است شلخته درو کنیم و شلخته خرج کنیم…
بیشتر بخوانید:
