شریک شاد چگونه بر استرس ما تاثیر می‌گذارد
تحقیقات نشان نتیجه یک تحقیق که به تازگی منتشر شده است از اهمیت نقش شریک شاد در کاهش سطح کورتیزول، به خصوص در سنین بالاتر، می‌گوید.
صبح بخیر _ طبق تحقیق جدیدی که توسط دانشگاه کالیفرنیا انجام شده است، داشتن یک شریک زندگی شاد ممکن است نه تنها حال ما را بهتر کند، بلکه به ما کمک می‌کند تا استرس را، به ویژه در سنین بالاتر، مدیریت کنیم.
محققان بعد از آنکه حالت‌های عاطفی گزارش‌شده توسط افراد و میزان رضایت آنها از روابط‌شان را با سطح هورمون کورتیزول مقایسه کردند، متوجه شدند که زوج‌های مسن‌تر وقتی در رابطه‌شان احساسات مثبتی را تجربه می‌کردند، سطح کورتیزول‌شان نیز پایین‌تر بود. ارتباط بین رضایت از رابطه با سطح کورتیزول با افزایش رضایت از رابطه قوی‌تر هم می‌شد.
تومیکو یوندا، استادیار روانشناسی، که نویسنده اصلی این مقاله است، می‌گوید: «احساسات مثبت نسبت به شریک زندگی می‌تواند به مثابه یک منبع اجتماعی عمل کند.»
هورمون استرس و سالمندی سالم
کورتیزول بخش مهمی از واکنش بدن به استرس و عملکرد روزمره است. سطح کورتیزول هنگام بیدار شدن به شدت افزایش می‌یابد و سپس به تدریج در طول روز کاهش می‌یابد. در شرایط استرس حاد، کورتیزول به سرعت افزایش می‌یابد و باعث می‌شود بدن ما گلوکز بیشتری تولید کند و متابولیسم بیشتری برای اقدامات فوری داشته باشد.
احساسات ما در طول روز بر تولید کورتیزول تأثیر می‌گذارد. مطالعات مکرراً نشان داده‌اند که احساسات منفی با سطوح بالاتر کورتیزول مرتبط هستند و اگر کورتیزول به صورت مزمن در سطح بسیار بالا قرار داشته باشد، بدن را به شدت ضعیف می‌کند.
در سنین پیری، ارتباط بین احساسات و کورتیزول می‌تواند به مراتب قوی‌تر باشد. همچنین واکنش فیزیولوژیکی بدن سالمندان به استرس به مراتب شدیدتر است اما بدن‌شان کم‌تر قادر است که تولید کورتیزول را کاهش بدهد. محققان می‌گویند که در مورد زوج‌های مسن‌تر، روابط صمیمانه ممکن است نقشی بسیار ضروری در مدیریت سطح کورتیزول ایفا کند.
یوندا می‌گوید: «احساسات مثبت می‌توانند تولید کورتیزول را کاهش دهند. این ارتباط به خصوص وقتی فکر کنیم که شرکای عاطفی‌مان تا چه اندازه می‌توانند این اثر را تشدید کنند، مرتبط‌تر هم می‌شود.»
ارتباط بین خوشبختی و کورتیزول در زوج‌های مسن‌تر
یوندا و تیم تحقیقاتی او داده‌های ۳۲۱ بزرگسال بین ۵۶ تا ۸۷ سال را در سه مطالعه فشرده در کانادا و آلمان بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۸ تحلیل کردند. این تحلیل، حالت‌های عاطفی خودگزارش‌شده افراد و میزان رضایت آنها از رابطه‌شان را با سطوح کورتیزول که با نمونه‌های بزاقی اندازه‌گیری شد مقایسه کرد. در هر سه مطالعه، حالت‌های عاطفی و کورتیزول افراد چندین‌بار در هر روز به مدت یک‌هفته کامل اندازه‌گیری شد.
این مطالعه نشان داد که بدن شخص زمانی که شریک عاطفی‌اش عواطف مثبت‌تر از حد معمول نشان می‌داد، کورتیزول کم‌تری آزاد می‌کرد. این اثر حتی در مقایسه با زمانی که فرد احساسات مثبت خودش را گزارش می‌کرد، قوی‌تر بود. همچنین در میان مسن‌تر‌ها و افرادی که از رابطه‌شان رضایت بیشتری داشتند نیز قوی‌تر بود.
این مطالعه هیچ ارتباطی بین سطح کورتیزول بدن فرد و احساسات منفی شریک عاطفی‌اش پیدا نکرد. یوندا می‌گوید:
این یافته تعجب‌آور نیست زیرا تحقیقات قبلی نیز نشان داده بودند که بزرگسالان مسن‌تر ممکن است از شرکای عاطفی‌شان در برابر واکنش فیزیولوژیکی به احساسات منفی دیگران محافظت کنند.
فرمول ساخت خوشبختی و سلامت در زندگی
یوندا می‌گوید که این نتایج همراستا با یک نظریه روانشناسی است که می‌گوید احساسات مثبت می‌توانند توانایی عمکرد ما در لحظه را افزایش دهند تا بتوانیم منعطف‌تر عمل کنیم. این تجربه‌ها می‌توانند یک حلقه بازخورد مثبت ایجاد کنند که این توانایی را در گذر زمان افزایش می‌دهند.
یوندا می‌گوید: «روابط یک منبع ایدئال حمایتی، به خصوص برای کسانی است که روابط بسیار باکیفیت دارند. این نوع پویایی‌ها به خصوص برای بزرگسالان مسن‌تر می‌تواند مهم‌تر باشد.»
